W minionym roku uczestnicy i uczestniczki poznańskiej sekcji Federacji Anarchistycznej wspierali działalność na rzecz praw pracowniczych oraz lokatorskich. Konsekwencją społeczno - politycznej aktywności sekcji były mniej lub bardziej dotkliwe formy represji, o których pisaliśmy szerzej tutaj. Dopełnieniem opisu ubiegłorocznej aktywności środowiska anarchistycznego jest poniższe kalendarium.

 Anarchiści i anarchistki w minionym roku nie zaprzestali działań, których - zgodnie z logiką niesprawiedliwego państwa i jego aparatu represji – konsekwencją są sądowe procesy i szykany.

 POKOJOWY HAPPENING KONTRA ANTYTERRORYŚCI 25 października br. podczas pokojowej akcji happeningowej w obronie squatu Od:zysk ponownie spotkaliśmy się z agresywną postawą funkcjonariuszy, jaką prezentują przy wielu nadarzających się okazjach. Jest to kolejny przykład przemocy fizycznej i psychicznej, jaką za cichym przyzwoleniem stosuje poznańska policja bez żadnych konsekwencji.

Politycy chętnie instrumentalizują dynamiczne lokalne subkultury i zaprzęgają je jako zaleta konkurencyjna w rywalizacji z innymi miastami. W tym kontekście kulturalne środowiska artystów i inne „kreatywne”, subkulturowe sceny, w tym także skłoty i samozarządzane centra społeczne, przyjęły nową funkcję, jako że uatrakcyjniają przestrzeń miasta. Ładują ją kapitałem kulturowym, który w schemacie polityki „kreatywnego miasta” zostaje przez inwestorów przekształcony w kapitał gospodarczy - pisze Margit Mayer we wstępie do książki „Squatting in Europe: Radical Spaces, Urban Struggles”

Zbliża się VIII Ogólnopolski Zjazd Delegatów Inicjatywy Pracowniczej, który odbędzie się 16 marca 2013 roku w Poznaniu. Dwa lata od poprzedniego spotkania minęły bardzo szybko. Jak to zwykle bywa, bieżące konflikty i zadania pochłonęły związek całkowicie, a wiele spraw dotyczących strukturalnego funkcjonowania związku pozostało nierozwiązanych. Myślę, że to pewna prawidłowość. Sposób organizowania się związku zawodowego siłą rzeczy podąża i zmienia się w wyniku konkretnych starć i ogólnej sytuacji społecznej, politycznej i ekonomicznej. Nie można zatem decydować o pewnych zmianach strukturalnych, nie zadając sobie pytanie w jakim miejscu jesteśmy, z czym się ścieramy.

Na wyższych uczelniach wrze. Po oświadczeniu poznańskich i krakowskich wykładowców, którzy stanęli w obronie najbardziej zaściankowych poglądów na sprawę związków partnerskich, część studentów i studentek odpowiedziała akcją pod hasłem „Homoterapia”. Parlament Samorządu Studenckiego UAM poczuł się zobligowany do wydania oświadczenia w tej sprawie. W jego opinii uczelnia winna „pozostać przede wszystkim miejscem rozwoju nauki i kształcenia światłych obywateli naszego państwa, nie miejscem wymiany manifestów politycznych”.

Czas na ostatnie ubiegłoroczne podsumowanie. Będzie ono dotyczyć aktywności sekcji poznańskiej Federacji Anarchistycznej. Oprócz wspierania działań ruchu lokatorskiego i pracowniczego, FA zaangażowała się w szereg innych projektów i protestów, o których pokrótce chcielibyśmy przypomnieć.

Aparat przemocy i represji nie zapomniał bynajmniej o krnąbrnych anarchistach i anarchistkach. Tak jak i w poprzednim roku, policja wespół z prokuraturą starała się jak mogła uprzykrzyć działalność środowisku wolnościowemu w Poznaniu. Poniżej publikujemy kalendarium represji.

Rok 2012 zapamiętamy jako czas, w którym zostało ujawnionych jak dotąd najwięcej konfliktów lokatorskich. Należy jednak przypomnieć, że „czyszczenie kamienic” jak i nielegalne eksmisje były już wcześniej stałym elementem krajobrazu Poznania. Na przestrzeni ostatnich 10 lat powstał nowy rynek usług – spółek zawodowo zajmujących się nękaniem lokatorów na zlecenie kamieniczników. Zarówno władze miejskie, reprezentowane między innymi przez Jarosława Pucka jak i zachęceni przez jego bezwzględną politykę wobec lokatorów mieszkań komunalnych kamienicznicy wdrażali swój własny plan masowych eksmisji, zastraszania i marginalizowania problemów lokatorskich.

2012 r. upłynął głównie na zmaganiu się z represjami za działalność pracowniczą, zwolnieniami, niskimi płacami oraz negatywnymi efektami prywatyzacji zakładów pracy, w szczególności tych z sektora usług publicznych. Z drugiej strony, mimo tych trudności działacze i działaczki Inicjatywy Pracowniczej byli w stanie mobilizować się i prowadzić bezkompromisowe działania w miejscach pracy, jak też na ulicach.

Wygrywamy wiele bitew w walce o wolność, prawa, demokrację, etykę opartą na współczuciu, sprawiedliwość międzygatunkową i ekologię. Ale przegrywamy wojnę. Wojnę przeciwko chciwości, przemocy, grabieży, zyskom i dominacji. Wojnę z ponadnarodowymi korporacjami, bankami światowymi, amerykańskim imperium i zachodnią machinerią wojskową. Wojnę z rozprzestrzeniającym się systemem wzrostu ekonomicznego, technologicznego rozwoju, nadprodukcją, nadkonsumpcją i przeludnieniem.

„Menos policia, mas educacion” było jednym z głównych haseł demonstracji studenckiej, która przeszła głównymi ulicami Donosti-San Sebastian 11 października. Protestujący studenci wskazywali, że cięcia w sektorze edukacji nie powinny mieć miejsca. W tym dniu zajęć na uniwersytecie nie było – strajk poparli niemal wszyscy uczniowie, a ci, którzy jednak zdecydowali się przyjść na zajęcia, napotykali na swej drodze przeszkody, plakaty z hasłami (np. „Gdzie się podziała Twoja świadomość?”) i ulotki.

21 czerwca białoruski reżim zatrzymał Andrzeja Poczobuta – dziennikarza, prezesa Rady Naczelnej nieuznawanego przez władze Związku Polaków na Białorusi. Ponownie zarzuca mu się zniesławienie białoruskiego prezydenta. Poczobut został w ubiegłym roku skazany na podstawie takiego samego zarzutu na trzy lata więzienia (wyrok w zawieszeniu na dwa lata). Obecnie grozi mu wyrok nawet czterech lat więzienia, Andrzej nadal przebywa w areszcie.

Od ponad dwóch dekad osoby uprawiające zawody twórcze są pozbawione realnej możliwości uczestnictwa w systemie ubezpieczeń społecznych. Bo trudno za taką uznać możliwość samodzielnego opłacania pełnych składek przez cały okres aktywności zawodowej. Po prostu w ten sposób to nigdzie nie działa - praktycznie w każdym kraju tzw. starej Europy ta grupa zawodowa podlega osobnym regulacjom.

Los przeciętnego studenta i mizerna kondycja samego ruchu studenckiego w ponad dwadzieścia lat po transformacji nie doczekały się niemal żadnych rzetelnych opracowań. Kwestie takie, jak „uniwersytet zaangażowany” czy „demokracja na uczelniach” po dziś dzień stanowią niemal temat tabu w kręgach akademickich. Równie kiepsko prezentuje się większość organizacji zrzeszających studentów, które zajmują się głównie organizacją wyjazdów i imprez. Co gorsza, sytuacja ta stanowi tylko odbicie kiepskiego stanu całego społeczeństwa.