Obecne rządy prezydenta Poznania, Jacka Jaśkowiaka, przypominają te z czasów schyłkowych lat prezydentury Ryszarda Grobelnego (lata 1998-2014). Mieszkańcy Poznania żądali wówczas zmian, ale ich ignorowano. Przegrana Grobelnego w wyborach samorządowych 2014 roku była dla wielu sensacją. Niezadowolenie społeczne wyniosło do władzy Jacka Jaśkowiaka, pozującego na kandydata ruchów miejskich i protestujących mieszkańców Poznania. Wybory te miały przynieść trwały zwrot, ale tak się nie stało. Po początkowych zmianach, polityka miejska ugrzęzła w swoich starych koleinach.

Każdy nowy ruch polityczny dążący do zmiany społeczeństwa musi stoczyć „batalię o serca i umysły” opinii publicznej. Musimy przekonać ludzi, że to, czego się domagamy jest sprawiedliwe, i że wolne, ekologiczne, wspólnotowe społeczeństwo – bazujące na demokracji bezpośredniej i uczestniczącej –  jest pożądane i niezbędne zarazem. To jednak nie wystarczy. Musimy pokazać, jak nasze idee mogą być zastosowane w praktyce. Ludzie muszą zobaczyć, że nowe społeczne zasady, których jesteśmy orędownikami, mogą naprawdę funkcjonować w realnym świecie. To może brzmieć jak banał, ale przecież namawiamy ludzi do radykalnej, nowej idei, która będzie stanowiła wyzwanie dla ich utartego sposobu myślenia i próbowała zrewolucjonizować ten sposób myślenia. Sama rozmowa na temat przyszłych społecznych zmian jest niewystarczająca. Musimy tu i teraz pracować nad konkretnymi zmianami – mają one zbliżyć i nakierować nas w stronę społeczeństwa, w którym chcemy żyć – między innymi nad budową alternatywnych struktur władzy, które kiedyś będą musiały skonfrontować się i spróbować zastąpić obecną oligarchię.