Z Rozbratem związane są osoby pochodzące zza wschodniej granicy Polski, które współtworzą to miejsce, ale też nierzadko szukają u nas pomocy. Znaleźli się w trudnej sytuacji ze względu na wojnę lub represje polityczne, ale też coraz częściej z powodu wyzysku ze strony polskich firm. Publikujemy wywiad z Miszą, który po tym, gdy wspierał organizacyjnie festiwal urodzinowy Rozbratu, wyjechał do pracy do Niemiec. Misza opowiada o niewypłaconym wynagrodzeniu oraz pracy bez środków ochrony osobistej, w tym niezbędnej do pracy na wysokościach uprzęży. Staramy się skontaktować go z organizacjami wspierającymi pracowników na terenie Niemiec oraz nagłaśniać praktyki, na które nie ma z naszej strony zgody.

8 marca obchodzimy corocznie Dzień Kobiet. To w ten dzień, organizując demonstracje i spotkania, kobiety, osoby nieuprzywilejowane i je wspierające mówią głośno o tym, czego doświadczają każdego dnia. Opowiadają o codziennych walkach o równouprawnienie i prawie do samostanowienia, o swoich zmaganiach z dyskryminacją, poniżaniem, wykorzystywaniem i niedocenianiem ich pracy i troski.

Ogólnopolski Związek Zawodowy Inicjatywa Pracownicza podjął interwencję w sprawie 20 osób zatrudnionych przez firmy zewnętrzne na portierniach w sześciu obiektach administrowanych przez poznański Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych. Mimo że stwierdzono szereg poważnych nieprawidłowości, miasto faktycznie legitymizuje wyzysk.  

Projekcje filmu Julii  „Bo jak się mocno czegoś chce”. były  punktem wyjścia dla wielu ciekawych dyskusji, między innymi na temat  elastycznych form zatrudnienia i substandardowych mieszkań (kontenery socjalne), przykładu ucisku, pogłębiających się nierówności w sferze pracy i mieszkalnictwa, szczególnie opresyjnych dla kobiet.  Film Julii Popławskiej znakomicie ukazuje wyżej wspomniane zależności – widzimy obraz, który prowokuje do dyskusji i zaznacza mocnym głosem problem kryzysu państwa opiekuńczego i wzrastającego ucisku kobiet.