Prawa pracownicze, prawo do stowarzyszenia się w związki zawodowe, prawo do strajku są dziś w Polsce masowo łamane. Osoby, które odważą się upomnieć o te prawa są represjonowane: szykanowane, zwalniane na bruk, przesłuchiwane przez policję i skazywane przez sądy.

Związek zawodowy Inicjatywa Pracownicza doświadczał tych represji wielokrotnie. Od grudnia 2004 roku, czyli przez okres 4 i pół roku, 24-krotnie zwalniano naszych członków za założenie organizacji związkowej lub prowadzenie działalności związkowej. Często żądali oni tylko minimum – aby kodeks pracy i ustawa o związkach zawodowych były przestrzegane, pracownicy nie byli oszukiwani przy wypłatach, aby zagwarantować im ludzkie warunki sanitarne, by nie pracowali w warunkach rujnujących ich zdrowie i narażających na wypadek czy śmierć, aby mieli prawo do wypoczynku, by mogli otwarcie wyrażać swoje zdanie bez obaw o utratę pracy.  

Pracodawcy jednak z premedytacją wyrzucali działaczy z zakładów, wiedząc, że nie spotka ich za to żadna konsekwencja, lub będzie ona mało dla nich dotkliwa. Wynajmując dobrze opłacanych prawników, są sobie w stanie zagwarantować faktyczną bezkarność. Dodatkowo chroni ich państwo, które interes pracodawców przekłada na interes pracowników, a fakt łamania prawa do zrzeszania się w związki zawodowe i prawa do strajku traktuje, jako „mało szkodliwy społecznie”.

W ostatnim czasie ofiarą tego systemu padł Marcel Szary, przewodniczący Inicjatywy Pracowniczej w zakładach Cegielskiego, działacz związkowy od lat 80, którego pierwszym związkiem była podziemna „Solidarność”. O prawo do istnienia „Solidarności”, o prawa robotników w PRL-u Marcel Szary walczył z narażeniem siebie i rodziny. Lecz dopiero w czasach „kapitalistycznej demokracji”, został skazany przez sąd i uznany za przestępcę. Zarzucono mu organizowanie i kierowanie nielegalnymi strajkami czyli tzw. „płytami” - wiecami załogi, których tradycja sięga przynajmniej 1956 roku. „Płyty” odbywały się także w latach 80 i 90.

Sędziego to nie interesowało. Nie interesuje go historia pracowniczych zmagań, biografie robotników i społeczne uwarunkowania konfliktów. On ze swoją pensją, prestiżem i wykształceniem bronił niesprawiedliwego systemu, dla którego osoby takie jak Marcel Szary stanowią zagrożenie. Bronił „świętego spokoju” elit, do których sam się zalicza, aby mogły one dalej funkcjonować w oparciu o wyzysk, podział społeczeństwa i strach. Celem tych działań jest uciszenie wszystkich tych, którzy walczą o prawa pracownicze, w tym Marcela Szarego.

Marcela Szarego uciszyć się jednak nie da, a Inicjatywa Pracownicza nie ustąpi. Będziemy walczyć do końca, aż prawo pracy wobec wszystkich robotników i robotnic, we wszystkich zakładach pracy, będzie przestrzegane, aż pracownicy odzyskają głos i swobody, które dziś im się odbiera.