W Amazonie trwają protesty pracowników. Strajkiem grożą załogi w Niemczech, Francji i w Polsce. To jeden z większych ruchów pracowniczych w Europie. W Poznaniu i Wrocławiu związek zawodowy Inicjatywa Pracownicza wszedł z pracodawcą w spór zbiorowy. Kiedy dyrekcja Amazonu zerwała rozmowy, ogłoszono pogotowie strajkowe.

Niedługo wejdą w życie zmiany przepisów prawa karnego. Zwiększy się ochrona lokatorów nękanych przez czyścicieli kamienic. To bez wątpienia jeden z sukcesów polskiego ruchu lokatorskiego i akcji podejmowanych m.in. przez Wielkopolskie Stowarzyszenie Lokatorów.

W Polsce stała praca jest przywilejem. Norma to praca na czas określony, praca dorywcza, praca na umowę-zlecenie, umowę o dzieło, samozatrudnienie, darmowa praca wolontariacka i staże, praca w szarej strefie, telepraca, niewidzialna praca domowa, emigracja zarobkowa. Bywa, że jest to wybór, dla większości jednak – to konieczność. W Polsce fikcją są gwarancje minimalnego wynagrodzenia, przestrzegania maksymalnego czasu pracy, stabilności zatrudnienia. Norma to praca pozbawiona osłon socjalnych, ubezpieczeń zdrowotnych, składek emerytalnych. Bywa, że stać nas na ich indywidualne opłacanie, większość jednak skazana jest na ich ciągły brak. W Polsce przywilejem są zasiłki dla bezrobotnych, emerytury, renty, świadczenia z pomocy społecznej. Norma to brak pieniędzy do pierwszego, zadłużanie się w bankach i na „chwilówki”, szukanie pomocy u rodziny i bliskich. Można przeżyć w takich warunkach, lecz czy można w takich warunkach żyć? We wszystkich zawodach – od budowlańców po inżynierów, od pielęgniarek po medyków, od nauczycieli po naukowców, od ludzi kultury po emigrantki z Ukrainy, od ochroniarzy po personel sprzątający, od opiekunek do dzieci po wolontariuszy hospicjów, od kelnerów w restauracjach po kasjerki w centrach handlowych, od pracowników specjalnych stref ekonomicznych, po tych zatrudnianych przez agencje pracy tymczasowej, od sektora organizacji pozarządowych po międzynarodowe korporacje – dominuje niepewność jutra, niestabilność zatrudnienia, nieprzewidywalność…

Widmo podwyższenia płacy minimalnej wywołuje u polskich kapitalistów oraz liberalnych „ekspertów ekonomicznych” prawdziwą grozę. W dziesiątkach artykułów prasowych i na licznych konferencjach „eksperckich”, przeciwko płacy minimalnej wytaczają oni zazwyczaj jeden, najcięższy zarzut – jej wzrost ma rzekomo prowadzić do spadku zatrudnienia i zwolnień.

Geje i lesbijki wspierają górników. Rozmowa ze współzałożycielem grupy LGSM, która w latach 80. wspierała strajki górników w Walii

Głośny film dokumentalny z końca 2013 r. na temat warunków pracy w Amazonie. Dziennikarz BBC wysłał pracownika z ukrytą kamerą do magazynu Amazon w Swansea (Walia). Pracuje w okresie przedświątecznym jako piker, za 6,50 do 8,25 funtów na godzinę, w zależności od zmiany. Każdego dnia musi przejść od 9 do 18 km w czasie 10,5-godzinnej zmiany. Ręczny skaner mówi mu, ile sekund ma na pobranie kolejnego towaru. Błędy sygnalizowane są dźwiękiem. Menedżerowie kontrolują jego produktywność, upominają, grożą karą dyscyplinarną. Pracownik, który jest trzy razy chory, zostaje zwolniony. Ten rodzaj pracy zmianowej pod presją stanowi zagrożenie dla zdrowia – mówi ekspert.

Umorzeniem zakończyło się śledztwo przeciwko jednemu z uczestników poznańskiego środowiska anarchistycznego, oskarżonego przez poznańską policję o spowodowanie strat w wysokości 3000 zł w lokalu "Brogans" należącym do szefa Wielkopolskich Patriotów, Macieja Witzberga. Wniosek o ściganie sprawców złożył sam Witzberg. Sprawie nadał rozgłos Głos Wielkopolski publikując utrzymany w sensacyjnym tonie artykuł napisanym przez Agnieszkę Świderską, etatową dziennikarkę dziennika, a prywatnie sympatyczkę nacjonalistów (na fotografii [1] pierwsza z prawej, w pubie "Brogans" wraz z Maciejem Witzbergiem [2] i pozostałymi bojówkarzami Wielkopolskich Patriotów). Zapoczątkował on medialną nagonkę na poznańskie środowisko anarchistyczne.

16 grudnia 2014 r. zawiązała się komisja zakładowa związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza w Amazonie w podpoznańskich Sadach. Jest to pierwszy związek zawodowy powołany przez pracowników i pracownice Amazona w Polsce.

Według Kodeksu pracy, zawierającego przepisy fundamentalne dla naszego ustroju pracy, nie można zrzec się prawa do wynagrodzenia (art. 84). Dlaczego tego typu zapis został ujęty w ustawie, skoro przecież nikt rozsądny nie będzie pracował za darmo? Okazuje się, że sprawa wcale nie jest taka oczywista.

Od jakiegoś czasu w centrum debaty publicznej coraz częściej słyszymy sformułowania tupu: „miejskie ruchy”, „miejscy aktywiści” „miejskie kongresy”, „miejskie tezy”… „działania”, „spotkania”, „debaty”...a nawet i „miejskie kampanie wyborcze”. Niestety w większości przypadków w tej modzie na „miejskość” wszelkie kwestie problematyczne dotyczące miast i ich mieszkańców sprowadzają się do galerii handlowych, zieleni, kultury i ewentualnie dróg rowerowych czy deweloperów. Nawet w debacie o czyścicielach kamienic, miejscy aktywiści nie podejmują tematu wysiedleń, zazwyczaj skupiając się tylko i wyłącznie na osądach moralnych zachowań właścicieli. Niczym ksiądz z ambony. W tak postrzeganej „miejskości” pomijana jest analiza kluczowych procesów dla miast i mieszkańców.

Rasizm. Wywiad z Pete’m O’Nealem Kajetan WinskiTłumaczenie i słowo wstępne Ewa Chylak-Winska 1. Pete O’Neal to jeden z założycieli Czarnych Panter w Kansas, USA. Od ponad trzech dekad Pete i jego charyzmatyczna żona Charlotte O’Neal, zwana Mamą C, pieśniarka, poetka i szamanka, mieszkają pod Aruszą. Uciekli amerykańskiemu wymiarowi sprawiedliwości, kiedy zorientowali się, że zemsta służb za działalność w Czarnych Panterach złamie Pete’owi życie. W Usa River niedaleko Aruszańskiego Parku Narodowego, Pete i Charlotte założyli UAACC (United African Alliance Community Center) i szkołę z domem dla dzieci (Leaders of Tomorrow Children’s Home). Realizują w ten sposób jeden z najważniejszych postulatów Czarnych Panter – dobra edukacja za darmo, dobre jedzenie dla każdego potrzebującego dziecka, opieka i wsparcie w duchu równości, szacunku i wolności.

Żeby dobrze zrozumieć czym była i jest „płyta”, musimy się cofnąć o prawie sto lat. Do momentu przekształcenia się zakładów Hipolita Cegielskiego – Poznań (HCP) z niewielkiej rodzinnej fabryki w ogromną, zatrudniającą tysiące pracowników, spółkę akcyjną.

Zachęcamy do zapoznania się z poniższym tekstem dotyczącym Marcela Szarego oraz do wzięcia udziału w wydarzeniach związanych z rocznicą Poznańskiego Czerwca 1956 r. oraz Wydarzenia w ramach Weekendu Związkowego Inicjatywy Pracowniczej

Żeby dobrze zrozumieć czym była i jest „płyta”, musimy się cofnąć o prawie sto lat. Do momentu przekształcenia się zakładów Hipolita Cegielskiego – Poznań (HCP) z niewielkiej rodzinnej fabryki w ogromną, zatrudniającą tysiące pracowników, spółkę akcyjną.

Od 2003 r. Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu zaczął zlecać firmom zewnętrznym wykonywanie części prac podstawowych. Obecnie 60 proc. pracowników pionu technicznego zatrudnionych jest przez podwykonawców. To głównie ich kosztem uniwersytet tnie wydatki związane z utrzymaniem własnej infrastruktury. System podwykonawstwa na polskich uniwersytetach jest wprowadzany już od kilku lat - głośno było w 2009 r. o grupowych zwolnieniach personelu na UMCS w Lublinie i działaniach protestacyjnych (zobacz film na ten temat pt. "Niewidzialne kobiety").