5 stycznia w Café Gazeta odbyła się debata poświęcona budżetowi Poznania na 2011 r. Jej głównymi aktorami byli prezydent Grobelny oraz przedstawiciele klubów radnych – SLD, PiS, PO, JWDP. Dodatkowo zaproszeni zostali przedstawiciele organizacji społecznych Ryszard Rakower (Sekcja Rowerzystów Miejskich), Marcin Halicki (środowiska niepełnosprawnych), Kamil Hajdukiewicz (Stowarzyszenie Mobilny Poznań), Jarosław Nehring (Stowarzyszenie Inwestycje dla Poznania) im jednak przypadły miejsca po stronie publiki, podczas gdy zasadnicza debata toczyła się między miejskimi politykami zasiadającymi naprzeciw niej. Zorganizowane w ten sposób spotkanie było odbiciem relacji panujących w mieście.

5 stycznia w Gdańsku odbyła się wystawa zdjęć i debata na temat osiedli kontenerowych zorganizowana przez Federację Anarchistyczną (FA) i Inicjatywę Pracowniczą (IP) z Trójmiasta i Poznania oraz gdańską Grupę Inicjatywną „Nic o Nas Bez Nas”. Trwający od dłuższego czasu spór pomiędzy środowiskiem anarchistycznym w Gdańsku, a władzami tego miasta, dotyczący polityki mieszkaniowej, szeroko relacjonowany przez lokalną prasę, spowodował, iż na debatę wstawiło się blisko 100 osób. Świetlica „Krytyki Politycznej”, w której odbyło się spotkanie, pękała w szwach.  Przyszli działacze różnych organizacji (obok wyżej już wymienionych np. Młodzi Socjaliści), radni PiS i SLD, przedstawiciele organizacji pozarządowych, pracownicy ośrodków pomocy społecznej i zwykli lokatorzy związani z „Nic o Nas Bez Nas”, a także regionalna prasa, która dziś relacjonuje szeroko to wydarzenie.

Od pewnego czasu odbywają się w Poznaniu cykliczne spotkania dotyczące budżetu miasta. Cykl spotkań wyszedł ze strony środowiska organizacji pozarządowych, ale uczestniczą w nich również politycy, działacze społeczni (w tym przedstawiciele Federacji Anarchistycznej i Rozbratu).Spotkania są próbą stworzenia forum dyskusji wokół najważniejszej politycznie kwestii lokalnej - budżetu miasta. Ma być to przejście z pozycji klijentyzmu na pozycje radykalnej demokracji. Jak okazuje się po kolejnych wyborach znowu dochodzimy do miejsca gdzie politycy próbują zagnać nas do pracy, a sami chcą decydować o tym ile nam z tę pracę dadzą. Dziś, w czasie kryzysu, budzi się świadomość współuczestniczenia w tej chucpie i odwaga by powiedzieć dość.

Dziś przez centrum handlowym „Stary Browar” dziesięcioosobowa grupa działaczy Inicjatywy Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej zorganizowała akcję pod hasłem „Solidarni z pracownikami handlu i usług”. Rozdano kilkaset ulotek, w których przeczytać mogliśmy, że okres przedświąteczny to wzmożony ruch w sklepach i punktach usługowych zatem, szczególnie trudny dla pracownic i pracowników tego typu placówek, kiedy normy prawa pracy są często łamane.

Rozbratowy kanał filmowy szum.tv udostępnił w sieci reportaż z eksmisji państwa Ostrowskich z Nowej Soli, do której doszło 14 grudnia 2010 r. Eksmisji próbowało zapobiec ok. 20 działaczy Inicjatywy Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej z Nowej Soli i Poznania, zostali jednak zaatakowani przez kilkudziesięciu funkcjonariuszy prewencji policji, 6 osób trafiło na komisariat. Komornik wchodził do domu przez, wcześniej wybite, okno. Więcej o sprawie. Reportaż można obejrzeć na naszym kanale filmowym

Dziś o godzinie 11.30. przed salę sesyjną poznańskiego ratusza stawiła się dziesięcioosobowa grupa działaczy i działaczek Federacji Anarchistycznej. Celem wizyty było wręczenie przewodniczącemu nowo wybranej rady miasta, Grzegorzowi Ganowiczowi, tortu. Ściślej małego kawałka  ciasta, niespełna 1/5 – tyle, ile zebrani na pierwszym roboczym posiedzeniu radni, uzyskali głosów w wyborach samorządowych po uwzględnieniu frekwencji. 

Dziś o godzinie 9.00 komornik dokonał eksmisji domu państwa Ostrowskich w Nowej Soli. Eksmisji próbowało zapobiec ok. 20 działaczy Inicjatywy Pracowniczej i Federacji Anarchistycznej z Nowej Soli i Poznania, zostali jednak zaatakowani przez kilkudziesięciu funkcjonariuszy prewencji policji, 6 osób trafiło na komisariat przy ul. Piłsudskiego. Komornik wchodził do domu przez, wczesniej wybite, okno. Około godziny 15.00 wszyscy zatrzymani zostali wypuszczeni, postawiono im zarzuty m.in. naruszenia nietykalności funkcjonariusza policji i utrudniania wykonywania czynnosci służbowych. Część zatrzymanych była przez cały czas pobytu na komisariacie w zakutych kajdankach, wszystkim zabrano z portfeli pieniądze "na poczet kary". Najprawdopodobniej dzięki ogólnopolskiej akcji solidarnościowych telefonów i zainteresowaniu mediów, nie zatrzymano ich na dłużej.

W listopadzie 2010 r. ukazała się w języku polskim książka Pun Ngai „Pracownice chińskich fabryk“. W dniach 22 i 23 listopada autorka promowała książkę w Poznaniu i Warszawie. Wydawcy książki wraz z SzumTV przeprowadzili wywiad z Pun Ngai na temat sytuacji tytułowych pracownic, zmian gospodarczych w Chinach, powstaniu nowej klasy robotniczej. Pun Ngai opowiada również o tym, jak sama pracowała w fabryce prowadząc badania w latach 90. oraz o grupach studenckich, które obecnie zatrudniają się w fabrykach, m.in. Disney'a czy Foxconn, by opisywać warunki pracy i wywierać presję na zarządy, by poprawić sytuację pracowników.

W dniach 20-21 listopada 2010, w niedługim czasie od dziewiątej rocznicy katastrofalnej inwazji na Afganistan, odbyła się w Lizbonie konferencja przedstawicieli 40 państw zrzeszonych w NATO,  na której uzgodniono założenia Nowej Koncepcji Strategicznej. Zakłada ona możliwość zaatakowania każdego państwa na świecie, bierze pod uwagę użycie broni atomowej oraz użycie wojsk do pacyfikowania "niepokojów społecznych", a także przedłużenie misji wojsk amerykańskich w Afganistanie do 2015 roku mimo apeli rządu tego kraju o jej redukcję (dotychczas podczas wojny afgańskiej zginęło około miliona osób). W związku z tym międzynarodowe środowisko aktywistyczne zorganizowało obóz anty-NATO oraz tydzień akcji bezpośrednich trwający od 17 do 21 listopada celem zbojkotowania ekspansywnej, militarystycznej postawy tej organizacji i zwrócenia uwagi opinii publicznej na bezzasadność jej działań. Obóz ten, jako pierwszy tego typu w Portugalii, miał za zadanie wzmocnić początkujący ruch aktywistyczny w tym kraju.

Wyłoniona przez wybory samorządowe Rada Miasta ma przez najbliższe lata reprezentować interesy wszystkich mieszkańców. Legitymizacja władzy osiągnięta w ten sposób ma ogromne znaczenie dla całego systemu społeczno-politycznego, jak i dla zwycięskich partii politycznych. Potencjał propagandowy podkreśla sposób prezentacji wyników wyborczych, nigdy nie uwzgledniających frekwencji wyborczej. Powstrzymanie się od głosowania ma różne przyczyny, dla części osób nie biorących udziału w wyborach to świadomy wybór, część pozostaje w tym w dniu w domu wyrażając swoją obojętność wobec polityki. Nawet jednak obojętność ma swoje bodźce systemowe. Cała misterna konstrukcja systemu wyborczego, sprawia, że stwierdzenie „to, i tak nic nie zmieni” jest stwierdzeniem jak najbardziej racjonalnym.

Dzisiaj sąd rejonowy w Poznaniu uniewinnił jedną z trzech osób oskarżonych o naruszenie nietykalności funkcjonariusza policji. Według policji, tego czynu miała dopuścić się jedna z aktywistek związana z poznańską Federacją Anarchistyczną i skłotem Rozbrat, podczas zatrzymania na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich 8 marca 2010 roku.W uzasadnieniu sąd uznał zeznania rzekomo poszkodowanego policjanta oraz jednego z jego kolegów za niespójne i nieprzekonywujące. Natomiast za spójne uznał zeznania czterech pozostałych świadków będących uczestnikami i obserwatorami protestu. Również przedstawione nagranie filmowe z protestu 8 marca wykazało, iż przebieg protestu był niezgodny z opisami funkcjonariuszy. W rezultacie sąd przyznał, iż nie było celowego, zamierzonego ataku na policjanta, a jedynie przypadkowy kontakt podczas zamieszania i przepychanki wynikłych w trakcie brutalnych zatrzymań przez oddział prewencji.

Właśnie ukazała się książka „Rewolucyjni Mściciele – śmierć z browningiem w ręku” autorstwa Adriana Sekury, w nakładzie anarchistycznej Oficyny Bractwa Trojka. Jest to, jak nazywają historycy, praca przyczynkarska, składająca się w poważnej części z materiałów źródłowych. Adrian Sekura opisuje trzy lata (od końca 1910 do początku 1914 roku) istnienia tej łódzkiej anarchistycznej grupy, która posługiwała się metodami bezpośrednimi i zbrojnymi w walce z carskim aparatem opresji i kapitalistycznym wyzyskiem.

7 kwietnia w poznańskim dodatku do Gazety Wyborczej pojawił się artykuł zatytułowany „Przełom w sprawie Rozbratu: miasto oferuje pomoc”. Artykuł relacjonujący debatę przedstawicieli Rozbratu z prezydentem miasta, w optymistycznym tonie przytaczał deklarację Grobelnego. Prezydent stwierdził, iż forsowany przez niego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który w dłuższej perspektywie spowoduje eksmisję Rozbratu, musi zostać przyjęty. W zamian za to, władze miasta zaoferują nam pomoc w znalezieniu lokalu dającego możliwość prowadzenia dotychczasowej działalności. Z komentarza redaktorskiego wynikało, iż nie pozostaje nam nic innego jak przyjąć prezydencką ofertę. W przeciągu niespełna pół roku od złożonej deklaracji, prezydent nie miał nic poważnego do zaoferowania poza ogólnikami przytoczonymi na użytek debaty zorganizowanej przez Gazetę. 14 czerwca 2010 r. doczekaliśmy się odpowiedzi w sprawie ewentualnych losów Rozbratu. W piśmie od prezydenta mogliśmy przeczytać: „Odnosząc się do możliwości wskazania przez Miasto Poznań alternatywnego miejsca, które moglibyśmy Państwu przekazać na cele działalności Kolektywu Rozbrat, niniejszym chciałbym Państwu zaproponować trzy sąsiadujące ze sobą działki przy ul. Sypniewo o oznaczeniach geodezyjnych 3/18, 3/19, 3/20; obręb Piotrowo. […] Wyrażam nadzieję, że powyższą propozycję uznają Państwo za satysfakcjonującą”. Kolektyw Rozbrat odrzucił prezydencką propozycję, uznając ją za niepoważną, czemu dał wyraz w stosownym oświadczeniu zamieszczonym na stronie internetowej oraz przesłanym do mediów.

Około 5 tysięcy osób zebrało się na trasie pochodu Młodzieży Wszechpolskiej, Obozu Narodowo-Radykalnego i innych ugrupowań nacjonalistycznych, by zablokować ich marsz. Przeciwko neofaszystom, oprócz koalicjantów z Porozumienia 11 Listopada - stowarzyszeń, fundacji, organizacji, grup nieformalnych - protestować przyszli niezrzeszone warszawianki i warszawiacy. W blokadzie marszu nacjonalistów uczestniczyli także mieszkańcy wielu innych miast. Była to największa w ciągu ostatnich lat demonstracja antyfaszystowska w Polsce. 

Poznańscy działacze i działaczki zainicjowali blokadę marszu faszystów na ulicy Podwale. 50-osobowa pikieta została zaatakowana zarówno przez siły policyjne, które użyły gazu łzawiącego i pałek, jak też przez kibiców. Doszło do przepychanek i bezpośredniej konfrontacji. Początkowo cala grupa została otoczona przez kordon sił policyjnych, ale większość zdołała się przedostać na ulice Miodowa róg Senatorska, gdzie policja kilkusetosobowy tłum wezwała do rozejścia się.