Jarosław Pucek: „Moim głównym celem jest zmiana mentalności poznańskich lokatorów”.(1) „Wracamy do tego, co mówiłem o potrzebie zmiany mentalności. Żeby dłużnicy zaczęli płacić za wynajmowane mieszkania, potrzebne są ostre działania. Czas na filozoficzne polemiki był 10 lat temu, dzisiaj jest czas działania. Tu nie ma miejsca na sentymenty. Czas brać się do pracy.” (2)

Jestem pod bardzo dużym wrażeniem ilości znaczeń, które redaktor Głosu Wielkopolskiego Michał Kopiński zawarł w dość lapidarnym tekście pt. „Dyrektorze Pucek apeluję”. Według redaktora Kopińskiego mieszkanie jest towarem, za który zawsze należy płacić, jednak w tym jednym drastycznym przypadku rodziny, będącej w wyjątkowej sytuacji, jest skłonny uczynić wyjątek.

Michał Danielewski z Gazety Wyborczej popełnił artykuł, w którym snuje swoje polityczne wizje na temat możliwości powstania poznańskiej partii miejskiej, która miałaby odegrać ważną rolę w przyszłych wyborach samorządowych (druga połowa 2014 roku). Choć zakładam, że autor przepełniony jest dobrą wolą i pisał w trosce o przyszłość miasta, to jednak jego propozycja jest archaiczna w swojej wymowie. Budowa nowej formacji w oparciu o indywidualne ambicje i głód władzy nie wróży dla nas nic dobrego. Tym motywowane przetasowania i kadrowe roszady obserwujemy cały czas na scenie politycznej i raczej jest to jedna z chorób drążących nasze społeczeństwo, niż pomysł na uzdrowienie.

Podobno jedynym sposobem na pokonanie Bazyliszka było pokazanie mu jego własnego oblicza w lustrze. Baśniowa gadzina, przerażona swoim własnym odbiciem, zmieniała się w kamień i ginęła. We wczorajszym programie telewizji WTK „Otwarta antena” Jarosław Pucek, dyrektor ZKZL, miał okazję do rozmowy ze swoim „lustrzanym odbiciem”, niesławnym czyścicielem kamienic Piotrem Śrubą. Spotkanie nie trwało długo. Pucek wyszedł ze studia pełen oburzenia: – Dziwię się państwu, że zapraszacie tego pana do dyskusji. Pomyliliście państwo wolność słowa z odpowiedzialnością za ofiary tego pana. Dla mnie to dyskusja na poziomie rynsztoka – oświadczył.

Poniżej publikujemy stanowisko Wielkopolskiego Stowarzyszenia Lokatorów w sprawie sytuacji mieszkańców kamienicy przy ulicy Piaskowej. Właściciel tej kamienicy, „Stara Piekarnia”, rozpoczął generalny remont. Zdarzają się zalania mieszkań i wybicie okna. Na protesty mieszkańców właściciel zareagował rozsyłając do mediów swoje stanowisko i materiały. W odpowiedzi WSL czytamy:

Zacznę ten artykuł trywialnie - na pewno każdy i każda z nas zadał sobie kiedyś pytanie, po co żyje. I pewnie istnieje na to pytanie milion odpowiedzi, wszystkie udzielane raczej z perspektywy indywidualnej. Mało kto odpowie na to zagadnienie – „moim życiowym celem jest dobro ojczyzny”, „żyję dla rozwoju narodowej gospodarki oraz wzrostu PKB”, zapewne nikt nie stwierdzi „moim priorytetem jest utrzymanie kapitalizmu”. Tymczasem wszyscy, solidarnie jak w żadnej innej materii, ten plan realizujemy. Państwo tego od nas oczekuje, a tych, którzy ten plan sumiennie realizują, głaszcze po głowie (czego nie należy mylić z realnym wspieraniem).

Minęło już z górą 10 lat jak dość przypadkowo, trafiłem na wykład Zbigniewa Bujaka, legendy solidarnościowej opozycji. Referat dotyczył wychodzenia z totalitaryzmu. Utkwił mi w pamięci jeden z przykładów jaki podał. Bujak utrzymywał, że systemy autorytarne od nieautorytarnych (demokratycznych) wyróżnia pewna codzienna praktyka służb państwowych. Prezentował to na przykładzie policji, która posłużyła mu jako pewna metafora w tym porównaniu. Policja drogowa - utrzymywał – w państwie demokratycznym staje zawsze przed znakiem ograniczającym szybkość, tak aby swą obecnością zapobiec łamaniu przepisów i ewentualnych tego skutków – wypadkom drogowym. Zależy im bowiem na dobru obywateli. W kraju autorytarnym przeciwnie, policja ma nawyk stawania za znakiem drogowym ograniczającym szybkość, bowiem nie zależy jej tak na dobru i bezpieczeństwie obywateli, jak raczej na ich karaniu i represjonowaniu.

Na portalu informacyjnym codziennypoznan.pl ukazał się, porażający w swym „obiektywizmie”, artykuł Lidii Łady, w którym autorka atakuje anarchistów za serię politycznych napisów na murach. Trudno oprzeć się wrażeniu, że został on opublikowany na zamówienie radnego Mariusza Wiśniewskiego z poznańskiej Platformy Obywatelskiej. Utyskuje on, że protest przeciwko podwyżkom cen biletów zaowocował m.in. serią haseł w stylu: „Kasuj władzę, nie bilety”.

Czas na ostatnie ubiegłoroczne podsumowanie. Będzie ono dotyczyć aktywności sekcji poznańskiej Federacji Anarchistycznej. Oprócz wspierania działań ruchu lokatorskiego i pracowniczego, FA zaangażowała się w szereg innych projektów i protestów, o których pokrótce chcielibyśmy przypomnieć.

Publikujemy poniżej sprostowanie w związku z nierzetelnym i nieprawdziwym obrazem sytuacji, jaki został przedstawiony przez dyrektora ZKZL, Jarosława Pucka. Po raz kolejny mamy do czynienia z celowym przekłamaniem sytuacji w celu ukazania rzekomej „winy po stronie lokatorów”, najlepiej „trudnych i roszczeniowych lokatorów”.

Aparat przemocy i represji nie zapomniał bynajmniej o krnąbrnych anarchistach i anarchistkach. Tak jak i w poprzednim roku, policja wespół z prokuraturą starała się jak mogła uprzykrzyć działalność środowisku wolnościowemu w Poznaniu. Poniżej publikujemy kalendarium represji.

Kolejny raz dotarła do nas informacja o sprzedaży miejskich lokali przez ZKZL. Tym razem sprawa dotyczy lokatorki bloku przy ul. Rycerskiej, która wystąpiła do ZKZL-u z prośbą o umożliwienie zamiany mieszkań. Kobieta jest osobą straszą, schorowaną, mieszka na ostatnim piętrze i po prostu ze względu na stan zdrowia pokonywanie kilka razy dziennie czterech pięter jest dla niej bardzo uciążliwe.

Problem państwa Urszuli i Pawła Koczorowskich z ulicy Kościelnej 15 zaczął się w lutym 2012 roku, kiedy bez wcześniejszego ostrzeżenia otrzymali pismo o opuszczeniu zajmowanego mieszkania. Nadawcą był Maciej Schultz, znany już nam z innych przypadków nękania lokatorów, poznański kamienicznik. W liście informował, iż wyłączenie z użytkowania frontowej części budynku, w której zamieszkują, wynika z potrzeby koniecznych remontów.

Rok 2012 zapamiętamy jako czas, w którym zostało ujawnionych jak dotąd najwięcej konfliktów lokatorskich. Należy jednak przypomnieć, że „czyszczenie kamienic” jak i nielegalne eksmisje były już wcześniej stałym elementem krajobrazu Poznania. Na przestrzeni ostatnich 10 lat powstał nowy rynek usług – spółek zawodowo zajmujących się nękaniem lokatorów na zlecenie kamieniczników. Zarówno władze miejskie, reprezentowane między innymi przez Jarosława Pucka jak i zachęceni przez jego bezwzględną politykę wobec lokatorów mieszkań komunalnych kamienicznicy wdrażali swój własny plan masowych eksmisji, zastraszania i marginalizowania problemów lokatorskich.

Poprzedni rok był rokiem walki z represjami stosowanymi z wyjątkową brutalnością wobec cudzoziemców na terenach polskich Ośrodków Strzeżonych. Z roku na rok coraz więcej migrantów z często nieuzasadnionych przyczyn jest przetrzymywana w nieludzkich warunkach i poddana systemowi najboleśniejszych i najbardziej upadlających godność ludzką opresji.