Agencje pośrednictwa pracy są na polskim rynku pracy zjawiskiem zasadniczo nowym. Łączy się go z procesem postępującego uelastycznienia i prekaryzacji siły roboczej. Na tyle dobrze widocznego i głębokiego, że zaczęto nawet sugerować, iż nastąpiła istotna zmiana jakościowa, która zadecydowała o pojawianiu się nowej klasy społecznej – prekariatu. Prekariat doczekał się opisów (prób zdefiniowania) przynajmniej na cztery sposoby: egzystencjalny (doświadczenie niestabilności i związane z tym obawy, lęki itd.), ekonomicznych (upośledzenie i wykluczenie materialne), makrosocjologicznym (transformacje i segmentacje rynku pracy) oraz formalnym odwołujący się do kategorii prawnych. W ostatnim rozumieniu zmiany ustawowe jednocześnie odzwierciedlają i pogłębiają destabilizację zatrudnienia na poziomie: czasu pracy, płacy, zatrudnienia i podaży pracy.

Komisja Krajowa OZZ Inicjatywa Pracownicza wyraża swoje poparcie i solidarność ze strajkiem generalnym na Śląsku, który odbędzie się 26 marca. Zwracamy się z apelem do wszystkich komisji naszego związku oraz wszystkich osób wspierających i sympatyzujących z OZZ Inicjatywa Pracownicza o aktywne wsparcie demonstracji i pikiet solidarnościowych ze Śląskim Strajkiem Generalnym.

Ewa Wójciak, dyrektorka Teatru Ósmego Dnia, na swoim prywatnym profilu Facebooka umieściła wpis, emocjonalnie komentując wybór nowego papieża. Adresowany był do jej przyjaciół i najbliższego otoczenia. W związku z tą wypowiedzią do studia WTK zaprosiła ją Agnieszka Gulczyńska. Ewa Wójciak swoich słów się nie wyparła, choć zastrzegła, że chyba nie powinno się komentować prywatnych wpisów na internetowym profilu. Rada miasta za określenie papieża dostanym słowem, zaapelowała do prezydenta miasta o jej odwołanie z funkcji.

Karolina przez 22 lata pracowała w jednym z poznańskich zakładów przemysłowych. Straciła pracę w wyniku redukcji etatów w 2009 r. Wtedy uzyskała zatrudnienie w miejskim żłobku, gdzie do dziś pracuje jako pokojowa. Na rękę dostaje od 900 do 1400 zł, w zależności od wysokości premii. Dodatkowo otrzymuje 450 zł alimentów na córkę. Obie się uczą. Karolina kończy szkołę średnią, a jej córka uczy się w gimnazjum, dlatego trudno im podjąć dodatkową pracę. Drugi etat to chleb powszedni dla pracownic poznańskich żłobków. Bez niego wiele z nich nie utrzymałoby siebie, ani rodziny. Mimo niskich zarobków Karolina nie chce zmieniać zatrudnienia. Bezrobocie rośnie, coraz trudniej o stałą umowę o pracę, a córka, żeby móc się uczyć, potrzebuje stabilizacji.

Jesteśmy świadkami sytuacji, kiedy podglądnięta na Facebooku prywatna opinia o nowo wybranym papieżu, posłużyła do rozpętania nagonki i szykan. Gromy i biurokratyczne restrykcje spotykają osobę, która miała odwagę przyznać się - zapytana publicznie na antenie lokalnej telewizji - do swoich prywatnych poglądów. Miarą uczciwości stają się konwenanse, a nie udział (choćby przez milczące poparcie) w zbrodniczym procederze.

Sprawa dwóch jezuitów, którzy oskarżyli swojego ówczesnego prowincjała Jorge Bergoglio o to, że doniósł na nich dyktaturze wojskowej, to tylko jeden z wielu epizodów rozprawy z lewym skrzydłem Kościoła argentyńskiego w latach 70-tych. Oni przeżyli, ale wielu innych świeckich i duchownych działaczy katolickich, uprowadzonych przez aparat represji, na zawsze zaginęło bez śladu.

Z setek telefonów i mejli, które otrzymałem, wybieram jeden. „Nie mogę w to uwierzyć. Jestem tak zmartwiona i wściekła, że nie wiem, co robić. Osiągnął to, czego chciał. Pamiętam, jak kilka lat temu Orlando mówił w kuchni: «on chce być papieżem». To idealna osoba do krycia zgnilizny. Jest w tym ekspertem. Bez przerwy ktoś do mnie dzwoni. Fito dzwonił z płaczem.” To mejl od Gracieli Yorio, siostry księdza Orlando Yorio, który oskarżył Bergoglia o to, że jest odpowiedzialny za jego uprowadzenie i za tortury, którym poddawano go przez pięć miesięcy w 1976 r. Fito, który zadzwonił do niej tak poruszony, to Adolfo Yorio, jego brat. Oboje poświęcili wiele lat swojego życia wspieraniu Orlando w walce, którą toczył. Ten trzecioświatowy teolog i ksiądz zmarł w 2000 r. Śnił mu się koszmar, który wczoraj stał się rzeczywistością. Trzy lata wcześniej bohatera tego koszmaru mianowano arcybiskupem koadiutorem Buenos Aires, co zwiastowało resztę.

Rozpętała się dyskusja po wypowiedzi Ewy Wójciak, dyrektorki Teatru Ósmego Dnia, dotyczącej nowo wybranego papieża. Za współpracę z junta wojskową, nazwała go na Facebooku „chujem”. Czy istnieją dowody na współpracę Jorge Bergoglio z reżimem, który ma na sumieniu kilka, może nawet 30 tysięcy ofiar? Spór dotyczy między innymi sprawy dwóch jezuitów, którzy zostali aresztowani przez juntę, a za co odpowiedzialny był Jorge Bergoglio. Co więcej po wypuszczeniu ich z więzienia Jorge Bergoglio współpracował z reżimem nadal, prześladując swoje ofiary. Świadczy o tym notatka sporządzona w grudniu 1979 r. przez Anselmo Orcoyena, wysokiego urzędnika argentyńskiego MSZ.

Zbliża się VIII Ogólnopolski Zjazd Delegatów Inicjatywy Pracowniczej, który odbędzie się 16 marca 2013 roku w Poznaniu. Dwa lata od poprzedniego spotkania minęły bardzo szybko. Jak to zwykle bywa, bieżące konflikty i zadania pochłonęły związek całkowicie, a wiele spraw dotyczących strukturalnego funkcjonowania związku pozostało nierozwiązanych. Myślę, że to pewna prawidłowość. Sposób organizowania się związku zawodowego siłą rzeczy podąża i zmienia się w wyniku konkretnych starć i ogólnej sytuacji społecznej, politycznej i ekonomicznej. Nie można zatem decydować o pewnych zmianach strukturalnych, nie zadając sobie pytanie w jakim miejscu jesteśmy, z czym się ścieramy.

Przemoc to jedno z najbardziej piętnowanych przez współczesne społeczeństwo zachowań. Media biją na alarm, kiedy mowa o zamieszkach po meczach i kibicowskich ustawkach. Państwo produkuje różne programy prewencyjne dotyczące przemocy. Pedagodzy rwą sobie włosy z głowy, gdy wzrastają wskaźniki przemocy rówieśniczej. Sprawców tego całego katalogu form przemocy piętnuje się, sądzi, resocjalizuje bądź wsadza za kratki.

Poseł Tadeusz Dziuba (Prawo i Sprawiedliwość, My Poznaniacy), niegdyś broniący związkowców i merytorycznie krytykujący miejską politykę budżetową, zaskoczył wszystkich, gdy podczas debaty parlamentarzystów na temat związków partnerskich w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa 2 marca 2012 r. niespodziewanie wypalił: „Proszę prześledzić rozwój tego procesu w krajach zaawansowanych jak Anglia, Francja, Niemcy czy Holandia. Ten proces zawsze prowadzi do destrukcji podstaw funkcjonowania społeczeństwa. A w tym przypadku podstaw funkcjonowania społeczeństwa człowieka białego”. Sprawę nagłośniły „Gazeta Wyborcza” i Ruch Palikota (czytaj TUTAJ).

Kilka tygodni temu komendant poznańskiej policji oznajmił dziennikarzom dwie rzeczy. Pierwsza, że przestępczość spada, a drugą, że ogłasza konkurs na złapanie grafficiarza. W liberalnej logice policja jak widać odnajduje się świetnie. PR ważniejszy niż rozwiązywanie realnych problemów.

Sprawa Jadwigi Troszczyńskiej wydawała się prosta. Właściciel pozbawił jej mieszkania. Zmienił zamki w drzwiach i bez jej wiedzy wywiózł wszystkie rzeczy osobiste i meble. Lokatorka miała aktualną umowę najmu, zameldowanie, regularnie płaciła czynsz. Zawiadomiona przez nią policja nie chciała interweniować. Po licznych naleganiach rozpoczęto jednak śledztwo, które obecnie prokuratura umorzyła.

Próbując zdyskredytować inicjatywę odwołania na drodze referendum prezydenta Grobelnego, jego poplecznicy nazwali działania opozycji „polityczną hucpą”. Uznali zatem, według znaczenia przypisywanego temu pojęciu przez słownik PWN, za „bezczelność i arogancję”. Mogłoby się wydawać, że dla nich nieistotne jest zadłużenie miasta. Nieważne są chybione inwestycje, likwidowane placówki oświatowe i wychowawcze. Bez znaczenia drastyczne podwyżki cen usług komunalnych. Nie rażą pozorowane konsultacje społeczne itd.

Na wyższych uczelniach wrze. Po oświadczeniu poznańskich i krakowskich wykładowców, którzy stanęli w obronie najbardziej zaściankowych poglądów na sprawę związków partnerskich, część studentów i studentek odpowiedziała akcją pod hasłem „Homoterapia”. Parlament Samorządu Studenckiego UAM poczuł się zobligowany do wydania oświadczenia w tej sprawie. W jego opinii uczelnia winna „pozostać przede wszystkim miejscem rozwoju nauki i kształcenia światłych obywateli naszego państwa, nie miejscem wymiany manifestów politycznych”.