Niecałe dwa lata temu prowadziłem spotkanie o konferencji klimatycznej ONZ w Kopenhadze. Mała, przytulna kawiarnia dobrze maskowała niedobór publiczności. Bo choć z konferencją wiązano bardzo duże nadzieje, to jednak nie przykuła ona uwagi ludzi, którzy na co dzień nie zajmują się tym tematem. W Łodzi też nie. W środku rozmowy jeden pan wręczył nam kartkę z wydrukowanym wykresem. Na osi poziomej były pory roku, na pionowej – zainteresowanie opinii publicznej globalnym ociepleniem. „Widzicie państwo, najwięcej strachu jest latem, potem nikt się już nie przejmuje” – zażartował. Nawet to było zabawne, choć ze wszystkich na sali Julia Michalak z Greenpeace’u śmiała się chyba najmniej.

Gromadzimy się solidarnie, aby wyrazić swój sprzeciw wobec masowej niesprawiedliwości. Nie możemy przy tym zapominać o powodach, które nas tu sprowadziły. Piszemy, by pokazać wszystkim ludziom na całym świecie, którzy czują się pokrzywdzeni przez działania globalnych korporacji, że jesteśmy ich sojusznikami. My, zjednoczony tu lud, chcemy zwrócić uwagę na pewne prawdy. Że przyszłość gatunku ludzkiego zależy od współpracy jego przedstawicieli. Że nasz system polityczny powinien chronić nasze prawa, a w sytuacji gdy jest na to zbyt skorumpowany, każdy z nas ma obowiązek walczyć o prawa swoje i swoich sąsiadów. Że wszelka władza demokratycznych rządów pochodzi od ludu, ale globalne korporacje nie pytają nikogo o zgodę, gdy zawłaszczają bogactwo innych ludzi i naszej planety. Że w sytuacji, gdy o wszystkim decyduje potęga ekonomiczna, nie jest możliwa żadna prawdziwa demokracja. Przemawiamy do was w sytuacji, gdy korporacje – stawiające zyski ponad ludźmi, własne interesy ponad sprawiedliwością, dominację ponad równością – kierują tak naprawdę naszymi władzami. Zebraliśmy się tu pokojowo, do czego mamy demokratyczne prawo, by uświadomić wszystkim te fakty.

1999, 30 listopada-3 grudnia. Porażka szczytu Światowej Organizacji Handlu w Seattle (USA). Masowe demonstracje uliczne i konflikty między krajami bogatymi i rozwijającymi się prowadzą do porażki szczytu. Wydarzenie ma ogromny oddźwięk medialny i wpływa na rozwój ruchu alterglobalistycznego.

Jeżeli dochodzi do rozprawy w sądzie pracy, oznacza to przegraną pracowników na poziomie zakładu pracy. Bo nie byli zorganizowani, bo nie umieli sprzeciwić się, gdy zwalniano ich kolegę lub koleżankę. Walka o interesy pracownicze musi zacząć się od pokonania indywidualistycznego myślenia.