Od początku lat 90. do 2010 roku – te dwie dekady charakteryzowały się najniższą liczbą ofiar od zakończenia II wojny światowej, które zginęły bezpośrednio w konfliktach zbrojnych. Jednak ostatnie dziesięć lat przyniosło wyraźny wzrost napięć i tym samym liczbę zabitych. Obok wojny w Ukrainie (od 2014 r.), trwają jeszcze znaczące starcia zbrojne w Jemenie (od 2015 r.) i Syrii (od 2011 r.). Dlaczego do nich doszło?

Historia Rosji to nie tylko dzieje ekspansji imperium, ale także nieustannego oporu przeciw władzy. Tak jest do dziś.

W trzech częściach publikujemy artykuł zaprzyjaźnionego z naszym środowiskiem białoruskiego anarchisty, w których przedstawia on swój pogląd na temat wojny w Ukrainie. Tekst powstał kilka miesięcy temu z zamiarem opublikowania w piśmie A-Tak, którego wydanie nowego numeru się opóźnia. Zdecydowaliśmy się zatem na publikacje materiału na naszej stronie internetowej. Uważamy, że jest to ważny głos w dyskusji na temat sytuacji nie tylko w Ukrainie, ale też całej Europie Wschodniej oraz tutejszego ruchu anarchistycznego i wolnościowego.

W trzech częściach publikujemy artykuł zaprzyjaźnionego z naszym środowiskiem białoruskiego anarchisty, w których przedstawia on swój pogląd na temat wojny w Ukrainie. Tekst powstał kilka miesięcy temu z zamiarem opublikowania w piśmie A-Tak, którego wydanie nowego numeru się opóźnia. Zdecydowaliśmy się zatem na publikacje materiału na naszej stronie internetowej. Uważamy, że jest to ważny głos w dyskusji na temat sytuacji nie tylko w Ukrainie, ale też całej Europie Wschodniej oraz tutejszego ruchu anarchistycznego i wolnościowego.

W trzech częściach publikujemy artykuł zaprzyjaźnionego z naszym środowiskiem białoruskiego anarchisty, w których przedstawia on swój pogląd na temat wojny w Ukrainie. Tekst powstał kilka miesięcy temu z zamiarem opublikowania w piśmie A-Tak, którego wydanie nowego numeru się opóźnia. Zdecydowaliśmy się zatem na publikacje materiału na naszej stronie internetowej. Uważamy, że jest to ważny głos w dyskusji na temat sytuacji nie tylko w Ukrainie, ale też całej Europie Wschodniej oraz tutejszego ruchu anarchistycznego i wolnościowego.

Po niedawnej porażce wojsk Putina w obwodzie charkowskim, prezydent Federacji Rosji, ratując się przed totalną klęską i utratą władzy, ogłosił częściową mobilizację. Do tej pory w armii najeźdźców służyli głównie żołnierze zawodowi i na tzw. kontraktach, którym oferowano za udział w wojnie niemałe pieniądze. Tydzień temu ruszył masowy pobór do wojska. Pomimo medialnych deklaracji rosyjskich władz, że dotyczy on wybranych kategorii osób, wcielenia do wojska może się spodziewać każdy mężczyzna, który jest zdolny ustać na nogach.

Na tą chwilę dwójka ochotników z Poznania zdecydowała się pojechać do Ukrainy by walczyć z kremlowską agresją. Osoby te wstępują do jednostek anty-autorytarnych podlegających pod wojska obrony terytorialnej.  

Pod cyniczną nazwą „Źródło pokoju” 9 października wojska tureckie, na rozkaz prezydenta Erdogana rozpoczęły inwazję militarną w północnej Syrii. W rzeczywistości celem działań zbrojnych jest jednak destabilizacja regionu, czego konsekwencje odczuwalne będą również na arenie międzynarodowej. Tureckie władze otwarcie deklarują, iż działania zbrojne są wymierzone w siły kurdyjskie, uznawane od lat przez reżim z Ankary za terrorystów. Jednocześnie zapomniano, iż (wpierani do niedawna przez amerykański rząd) Kurdyjki i Kurdowie jako jedyni zacięcie stawiali i stawiają nadal opór atakom fundamentalistów spod znaku ISIS (Daesh/Państwo Islamskie). W tej walce, to jednostki kurdyjskie m.in. z YPG/YPJ, działając bez większego wsparcia, wychodziły naprzeciw fanatykom religijnym, dzielnie odpierając ataki liczniejszych i znacznie lepiej uzbrojonych oddziałów ISIS. W tym czasie turecki reżim - na co istnieją dowody – m.in. udzielał schronienia rannym bojownikom Daesh, wspierał ekonomicznie i militarnie ISIS oraz umożliwiał terrorystom zdobywanie funduszy, m.in. z handlu ropą.

Stały rozrost zmilitaryzowanego społeczeństwa Stanów Zjednoczonych nie może być zrozumiany bez wzięcia pod uwagę roli kultury medialnej w jej różnych formach: telewizji, radia, Internetu, wydawnictw, gier wideo, filmu. Nieograniczone źródło informacji, opinii oraz rozrywki stało się podporą ideologicznej hegemonii USA, źródłem wartości, koncepcji i mitów, które kształtują opinię publiczną na co dzień. Transnarodowe imperia medialne takie jak Disney, Time Warner, Viacom, News Corporation i General Electrics, bastiony przywilejów i władzy, codziennie świętują błogosławieństwa „wolnorynkowej” gospodarki, zalety konsumpcji osobistej, wspaniałości systemu politycznego zbudowanego na wolności i demokracji, dobroczynną i kochającą pokój politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych, potrzebę zglobalizowanego permanentnego systemu wojennego mającego chronić przed nieustającymi zagrożeniami z zagranicy i oczywiście staromodny patriotyzm. Szeroka panorama wojennych obrazów i dyskursów inspiruje dzisiejszą kulturę medialną; najprawdopodobniej nigdzie indziej, i w tak wielkim stopniu, jak w kinie hollywoodzkim, które pomaga uzasadniać większe wydatki Pentagonu i zagraniczne interwencje armii USA. Jeżeli pewne elementy mass mediów możemy uważać za bezpośrednią propagandę, to w stosunku do całej reszty mówimy o czymś zupełnie odmiennym – o rozprzestrzenianiu się czegoś już głęboko zakorzenionego w tradycji polityki kulturalnej i popularnej, a która od lat 90. XX wieku zaczęła przenikać każdy element amerykańskiego życia.

Dokładnie pięć lat temu, 20 marca 2003 roku w Poznaniu, podobnie jak w tysiącach miast na całym świecie odbyła się milcząca demonstracja. Była to chyba jedyna w historii Poznania manifestacja, której datę wyznaczono w Waszyngtonie. To właśnie tam zapadła decyzja o agresji zbrojnej na Irak.