Nikt już nie ma wątpliwości, że mamy ponownie do czynienia ze wzrostem zarówno liczby konfliktów zbrojnych, jak i bezpośrednich ofiar wojen. Wojna w Ukrainie i w Palestynie, ale też w Libanie, Jemenie czy w Kongo spowodowała znaczący wzrost liczby bezpośrednio zabitych zarówno po stronie walczących, jak i cywilów. Niektóre statystyki sugerują, że ich łączna liczba jest największa przynajmniej od początku naszego stulecia. Jednocześnie wymienione konflikty unaoczniają po raz kolejny brutalność wojny.

Jednemu z amerykańskich polityków, aktywnemu jeszcze za czasów pierwszej wojny światowej, przypisuje się autorstwo słynnego dość powiedzenia, że na wojnie prawda umiera jako pierwsza. Trudno nie zgodzić się z jego spostrzeżeniem.

Jedno z najbardziej dyskutowanych kwestii dotyczących wojny w Ukrainie są straty wojenne, a ściślej liczba poległych po obu stronach żołnierzy. Zarówno Moskwa, jak i Kijów starają się wyolbrzymić straty przeciwnika i pomniejszyć swoje, stąd liczne manipulacje i przeinaczenia. Jak to się mówi: „Prawda na wojnie umiera pierwsza”.

Czy premier Izraela, Benjamin Netanjahu, ścigany przez Trybunał w Hadze listem gończym, pojawi się na obchodach 80. rocznicy wyzwolenia Auschwitz-Birkenau? Duda, Tusk, Sikorski i Bodnar wystawiając szefowi izraelskiego rządu „żelazny glejt”, splunęli nie tylko na groby wszystkich pomordowanych cywili w Palestynie, ale także na groby wszystkich, którzy zginęli w obozie koncentracyjnym.

Dla nikogo nie jest już zaskoczeniem stwierdzenie, że na świecie rozpoczął się nowy wyścig zbrojeń. O wzroście wydatków na armie i nowy sprzęt wojskowy donosiły wszystkie (w tym polskie) media. Gorzej z odpowiedzią na pytanie, co kryje się za padającymi w prasie miliardowymi kwotami? Za wyższe wydatki na armie przyjdzie nam prawdopodobnie zapłacić niższymi nakładami na szeroko rozumiane cele socjalne i ekologię (w tym walkę ze skutkami zmian klimatycznych).  

Minął blisko rok od mojego poprzedniego artykułu na temat narastającej fali dezercji z wojska ukraińskiego. Od tego czasu liczba odmawiających służy wojskowej i ukrywających się przed nią wyraźnie wzrosła. Można znaleźć dosłownie setki filmów nakręconych przez przechodniów dokumentujących polowania na poborowych, urządzanych przez funkcjonariuszy ukraińskich komend uzupełnień.

Teza o zbliżającej się lub wręcz już trwającej III wojnie światowej, jest coraz częściej i głośniej powtarzana. Politycy chcą, aby pieniądze wydawane na wdrożenie Zielonego Ładu, przeznaczyć na zbrojenia. Obiecują w zamian, że nie zabraknie środków na sprawy socjalne. Czy musimy ulec temu szantażowi?

Wybuch konfliktu zbrojnego w Palestynie odsunął w mediach polskich i zagranicznych informacje o przebiegu wojny w Ukrainie na dalszy plan. Tym bardziej że załamała się letnia ofensywa Sił Zbrojnych Ukrainy (SZU), z którą – po wcześniejszym odbiciu terenów wokół Chersonia i Charkowa – wiązano wiele nadziei. Tymczasem linia frontu, pomimo zaciętych walk, nie zmieniła się zanadto. Natarcie zamarło. Poległo wielu ludzi, stracono dużo sprzętu. Przeciwnik, wojska rosyjskie – z którego polskie media tradycyjnie szydziły – okazał się o wiele silniejszy, sprytniejszy i sprawniejszy niż przypuszczano.

Poniżej publikujemy oświadczenie z 28 października 2023 r. wydane przez Permanent Assembly Against the War

Od 2007 r., kiedy Izrael wprowadził blokadę Gazy, wielokrotnie wybuchały konflikty palestyńsko-izraelskie. W 2008 r. siły izraelskie zaatakowały Gazę. Celem mieli być członkowie Hamasu. Operacja „Płynny ołów” obejmowała bombardowanie z powietrza i inwazję naziemną. Do momentu zawieszenia ognia w dniu 18 stycznia 2009 r. zginęło – wg Ministerstwa Zdrowia Gazy – 1440 Palestyńczyków; wg ONZ było 1385 ofiar, w tym znaczna część to cywile, dzieci i kobiety. Ze strony izraelskiej życie straciło 14 osób. Izrael spowodował także poważne zniszczenia budynków mieszkalnych, zakładów pracy i infrastruktury elektrycznej w Gazie.