W ostatnich tygodniach obserwowaliśmy w krajach europejskich rosnący sprzeciw wobec agresji Izraela na Strefę Gazy. W wyniku działań zbrojnych i bombardowań zginęło już ponad 67 tys. znanych z imienia i nazwiska Palestyńczyków, z czego zdecydowana większość to kobiety i dzieci[1].

Jeszcze nie tak dawno, rozważania na temat rozwijania i rozprzestrzeniania oraz użycia broni nuklearnej było dla światowej opinii publicznej nie do przyjęcia. Dziś temat zagrożenia wojną atomową trafia na czołówki światowych mediów.

Koniec wojny nie oznacza końca problemów. Powracający do domu żołnierze wymagają opieki z powodów urazów fizycznych i psychicznych. Pomimo, że konflikty zbrojne, w których brali udział przeszły do historii, ich skutki społeczne i ekonomiczne ciągle trwają.

Toczące się wojny kosztują niewyobrażalne pieniądze. Wzrost wydatków na wojsko musi pociągnąć za sobą cięcia w opiece zdrowotnej, w sferze socjalnej i w edukacji.

Nikt już nie ma wątpliwości, że mamy ponownie do czynienia ze wzrostem zarówno liczby konfliktów zbrojnych, jak i bezpośrednich ofiar wojen. Wojna w Ukrainie i w Palestynie, ale też w Libanie, Jemenie czy w Kongo spowodowała znaczący wzrost liczby bezpośrednio zabitych zarówno po stronie walczących, jak i cywilów. Niektóre statystyki sugerują, że ich łączna liczba jest największa przynajmniej od początku naszego stulecia. Jednocześnie wymienione konflikty unaoczniają po raz kolejny brutalność wojny.

Jednemu z amerykańskich polityków, aktywnemu jeszcze za czasów pierwszej wojny światowej, przypisuje się autorstwo słynnego dość powiedzenia, że na wojnie prawda umiera jako pierwsza. Trudno nie zgodzić się z jego spostrzeżeniem.

Jedno z najbardziej dyskutowanych kwestii dotyczących wojny w Ukrainie są straty wojenne, a ściślej liczba poległych po obu stronach żołnierzy. Zarówno Moskwa, jak i Kijów starają się wyolbrzymić straty przeciwnika i pomniejszyć swoje, stąd liczne manipulacje i przeinaczenia. Jak to się mówi: „Prawda na wojnie umiera pierwsza”.

Czy premier Izraela, Benjamin Netanjahu, ścigany przez Trybunał w Hadze listem gończym, pojawi się na obchodach 80. rocznicy wyzwolenia Auschwitz-Birkenau? Duda, Tusk, Sikorski i Bodnar wystawiając szefowi izraelskiego rządu „żelazny glejt”, splunęli nie tylko na groby wszystkich pomordowanych cywili w Palestynie, ale także na groby wszystkich, którzy zginęli w obozie koncentracyjnym.

Dla nikogo nie jest już zaskoczeniem stwierdzenie, że na świecie rozpoczął się nowy wyścig zbrojeń. O wzroście wydatków na armie i nowy sprzęt wojskowy donosiły wszystkie (w tym polskie) media. Gorzej z odpowiedzią na pytanie, co kryje się za padającymi w prasie miliardowymi kwotami? Za wyższe wydatki na armie przyjdzie nam prawdopodobnie zapłacić niższymi nakładami na szeroko rozumiane cele socjalne i ekologię (w tym walkę ze skutkami zmian klimatycznych).  

Minął blisko rok od mojego poprzedniego artykułu na temat narastającej fali dezercji z wojska ukraińskiego. Od tego czasu liczba odmawiających służy wojskowej i ukrywających się przed nią wyraźnie wzrosła. Można znaleźć dosłownie setki filmów nakręconych przez przechodniów dokumentujących polowania na poborowych, urządzanych przez funkcjonariuszy ukraińskich komend uzupełnień.